Na Starym Rynku, przy wylocie ul. Mostowej, stanęła nowa odsłona znanej bydgoskiej ikony — Łuczniczka wykonana z wikliny. Autorką plecionej rzeźby jest Anna Maciejewska, bydgoska plastyczka znana z pracy w obszarze fotografii, projektowania i stylizacji. Instalacja wprowadza do centrum miasta subtelny, rzemieślniczy akcent i zaprasza przechodniów do bliskiego kontaktu ze sztuką. Historia Łuczniczki w Bydgoszczy sięga początku XX wieku.
Oryginał autorstwa Ferdinanda Lepckego z 1910 roku, wykonany z brązu, znajduje się w parku imienia Jana Kochanowskiego i od dekad jest jednym z najsilniejszych symboli miasta. Kopie tej rzeźby trafiły także do kilku niemieckich miast, co świadczy o rozpoznawalności formy i jej kulturowej wymowie. W ostatnich latach w przestrzeni miejskiej pojawiły się kolejne interpretacje tej postaci. W 2013 roku przed Operą Nova odsłonięto „Łuczniczkę Nova” autorstwa Macieja Jagodzińskiego-Jagenmeera — dynamiczną, chromowaną rzeźbę z brązu, która dodała nowej energii miejskiej symbolice. Wiklinowa wersja autorstwa Maciejewskiej wpisuje się w tę tradycję tworzenia wariantów, które razem budują złożony obraz pamięci i tożsamości miasta.
Anna Maciejewska, absolwentka Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Bydgoszczy, łączy w swojej twórczości praktyki użytkowe i artystyczne. Zajmuje się między innymi fotografią, projektowaniem oraz stylizacją, a w 2017 roku współprowadziła warsztaty plecenia wianków w restauracji „Zatoka”, gdzie uczestnicy poznawali tradycyjne techniki plecionkarskie i kończyli zajęcia sesją fotograficzną. Doświadczenie w pracy z materiałem naturalnym i w dialogu z ludźmi znajduje swoje odzwierciedlenie w najnowszej realizacji. Wiklina jako materiał nadaje rzeźbie inny charakter niż trwały, chłodny brąz. Pleciona struktura podkreśla rękodzielniczy wymiar dzieła, wprowadza ciepło i ruch światła, a jednocześnie jest nośnikiem lokalnej tradycji rzemieślniczej. Takie rozwiązanie zmienia także odbiór postaci — Łuczniczka przestaje być jedynie pomnikiem, staje się też opowieścią o przemijaniu, pracy ludzkich rąk i ciągłości kulturowej. Umieszczenie wiklinowej rzeźby na Starym Rynku przy wylocie ul. Mostowej ma wymiar symboliczny i praktyczny. Rynek jako przestrzeń spotkań służy prezentacji nowych inicjatyw oraz testowaniu, jak sztuka funkcjonuje w codziennym rytmie miasta.
Pleciona forma zachęca do bliższego spojrzenia, dotyku i rozmowy, a jednocześnie wpisuje się w sezonowe zmiany i lokalne wydarzenia. Wprowadzenie kolejnej interpretacji Łuczniczki przypomina, że symbole miejskie żyją dzięki różnorodności form i autorów, którzy je reinterpretują. Wiklinowa rzeźba Anny Maciejewskiej to przykład połączenia tradycyjnego rzemiosła z miejskim kontekstem — dodaje centrum Bydgoszczy nowy akcent i przypomina, że tożsamość miasta tworzy się na styku historii, sztuki i codzienności.
Napisz komentarz
Komentarze