Wpisem miałby zostać objęty unikatowy zabytek techniki, jakim jest cały zespół warzelni soli.
"Otrzymana rekomendacja jest wyrazem uznania unikatowych wartości tężni i całego zespołu solankowego, a także uhonorowaniem wieloletnich działań, które początkowo doprowadziły do wpisania kompleksu tężni na Listę Pomników Historii. Teraz otwiera się droga do najwyższego dla zabytku wyróżnienia. Symbol naszego najsławniejszego uzdrowiska jest wizytówką naszego regionu. Dlatego dokładamy wszelkich starań, aby to dziedzictwo chronić i promować na arenie międzynarodowej" – powiedział marszałek woj. kujawsko-pomorskiego Piotr Całbecki.
Zespół zabytkowej warzelni tworzą tężnie solankowe, budynek warzelni, podziemna komora ujęcia solanki, nadziemna fontanna Grzybek i przepompownia.
"Ciechociński kompleks, działający w oparciu o technologie i urządzenia funkcjonujące od ubiegłego stulecia, jest jedynym historycznym zespołem nieprzerwanie warzącym sól w skali przemysłowej w Europie, a jego charakterystyczne elementy – tężnie solankowe – stanowią największy tego typu zespół na Starym Kontynencie" - informuje Urząd Marszałkowski w Toruniu.
Burmistrz Ciechocinka Jarosław Jucewicz powiedział PAP, że niedługo powołany zostanie w mieście zespół ekspertów, którego zadaniem będzie stworzenie aplikacji do Paryża.
"To dla nas historyczny moment i wielki powód do dumy. Zespół Warzelni Soli to serce uzdrowiskowej tradycji Ciechocinka, symbol naszej tożsamości i dziedzictwa. Fakt, że został doceniony na szczeblu krajowym i wskazany jako kandydat do UNESCO, otwiera przed nami nowe możliwości rozwoju, promocji i ochrony tego wyjątkowego miejsca" - podkreślił Jucewicz w rozmowie z PAP.
Funkcję uzdrowiska Ciechocinek pełni od XIX wieku, gdy do celów leczniczych, między innymi do kąpieli i inhalacji, zaczęto wykorzystywać źródła solankowe. W latach 1824-1833 zbudowano dwie tężnie solankowe, a w 1859 r. wzniesiono trzecią. Woda na tężnie tłoczona jest ze źródła na głębokości 411 metrów; na szczycie odwiertu znajduje się fontanna "Grzybek".
Tężnie mają 15,6 m wysokości i 1741,5 m łącznej długości. Wykonano je z 700 wbitych w ziemię pali dębowych, na których umieszczono świerkowo-sosnową konstrukcję wypełnioną tarniną. Solanka tłoczona na górę, a następnie spływająca po tarninie, paruje tworząc mikroklimat bogaty w jod.
Stężona solanka z tężni płynie rurociągiem do warzelni, gdzie wytwarzana jest sól w sposób tradycyjny. Solankę ogrzewa się w płaskich, otwartych naczyniach zwanych panwiami. Podczas warzenia z solanki wytrącają się kryształki soli. Powstałą sól wybiera się na drewniany parownik i układa w pryzmy. Po odparowaniu przewozi się ją wagonikami do magazynu. Podczas warzenia otrzymuje się także szlam i ług.
(PAP) twi/ aszw/
Napisz komentarz
Komentarze